Ανατόλ Φρανς : "Οι επτά γυναίκες του Κυανοπώγωνα"

Ο Μπερνάρ ντε Μοντραγκού ήταν ένας πολύ όμορφος άντρας, ψηλός, με φαρδιές πλάτες, ευτραφής και με καλοφτιαγμένη όψη` χωριάτης ωστόσο, και μυρίζοντας περισσότερο δάσος παρά μπουντουάρ και σαλόνια. Παρ' όλα αυτά, η αλήθεια είναι ότι δεν άρεσε στις κυρίες όσο θα έπρεπε να τους αρέσει, έτσι ομορφάντρας και πλούσιος που ήταν. Και ο λόγος ήταν η ντροπαλοσύνη του, η ντροπαλοσύνη και όχι η γενειάδα του. Οι κυρίες ασκούσαν επάνω του μια ακαταμάχητη έλξη και του προκαλούσαν αξεπέραστο φόβο. Όσο του άρεσαν, άλλο τόσο τις φοβόταν. Ιδού η προέλευση και η γενεσιουργός αιτία του κακού του ριζικού. Όταν έβλεπε μία κυρία για πρώτη φορά, προτιμούσε να πεθάνει παρά να της απευθύνει τον λόγο και, όσο κι αν την έβρισκε του γούστου του, έμενε μπροστά της βυθισμένος σε σκυθρωπή σιωπή` τα αισθήματά του φανερώνονταν μόνο μέσα από τα μάτια του, που τα γούρλωνε μ? έναν τρομακτικό τρόπο. Αυτή η δειλία τον εξέθεσε σε κάθε λογής ατυχίες, και προπαντός τον εμπόδισε να ενωθεί μέσα από μια τίμια σχέση με ταπεινές και συγκρατημένες γυναίκες και τον παρέδωσε ανυπεράσπιστο στις πιο τολμηρές και θρασείες περιπέτειες. Να ποια ήταν η δυστυχία της ζωής του. [...]

Ο Φλωμπέρ και η Ελλάδα

«Πηγαίνοντας στον Παρθενώνα και επιστρέφοντας εκεί, κοίταξα για πολλή ώρα εκείνο το στήθος με τους ολοστρόγγυλους μαστούς που είναι φτιαγμένοι για να σε τρελάνουν από έρωτα.

Χαίρε Αθήνα! Αλλού, τώρα!», σημειώνει στα τετράδιά του, αφήνοντας την Ακρόπολη.

Τον Δεκέμβρη του 1850, ο Φλωμπέρ συνοδευόμενος από τον φίλο του Μαξίμ Ντυ Καν, μετά την Αίγυπτο, τη Συρία και την Τουρκία θα επισκεφτεί την Ελλάδα. Είναι δυο χρόνια μετά την ψυχοφθόρα απόφασή του να μην εκδώσει τον «Πειρασμό του Αγίου Αντωνίου» και  εφτά χρόνια προτού ο Γουσταύος γίνει ο διάσημος Φλωμπέρ της «Μαντάμ Μποβαρύ».

 Η Αθήνα είναι ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού του στην Ανατολή. Στους δυο σχεδόν μήνες που αφιέρωσε θα επισκεφθεί, επίσης, τις Θερμοπύλες, τους Δελφούς, την Πελοπόννησο και αναχώρησε τέλη Ιανουαρίου του 1851 από την Πάτρα για το Μπρίντιζι.

Μπουβάρ και Πεκισέ ( Γκουστάβ Φλωμπέρ)

Απ΄όλα τα έργα του Φλωμπέρ,λέει ο Γκυ ντε Μωπασάν, το  "Μπουβάρ και Πεκισέ" ( εκδόσεις Πόλις -μετάφραση Αχχιλέας Κυριακίδης) είναι το πιο βαθύ , το πιο ευρύ, το πιο εμπεριστατωμένο πιθανόν όμως για τους ίδιους λόγους που είναι και το πιο ακατανόητο.
Δύο αντιγραφείς που εργάζονται στο Παρίσι γνωρίζονται τυχαία και συνδέονται με στενή φιλία. Ο ένας κληρονομεί ένα ποσό, ο άλλος εισφέρει τις οικονομίες του και αγοράζουν ένα αγρόκτημα στη Νορμανδία, όνειρο ζωής και των δύο, εγκαταλείποντας την πρωτεύουσα. Στη Νορμανδία ξεκινούν σειρά μελετών και πειραμάτων που αγκαλιάζουν όλες τις γνώσεις της ανθρωπότητας και εκεί ακριβώς αρχίζει να εξελίσσεται το φιλοσοφικό θέμα του έργου. Στην αρχή επιδίδονται στην κηπουρική και μετά στη γεωργία, τη χημεία, την ιατρική, την υγιεινή,τον μαγνητισμό, τη μαγεία.