( Οι τρεις αυτές φωτο τραβήχτηκαν από το Νίκο Βατόπουλο πρόπερσι στο Παρίσι)
Το σπίτι της
Κατά την παραμονή του στο Παρίσι, από το Φεβρουάριο ως το Σεπτέμβρη του 1848, ο Μπαλζάκ ήταν πολύ προσεκτικός στις κινήσεις του. Δεν ήθελε να γίνει γνωστή η μικρή, μυστηριώδης κατοικία του στη Rue Fortunee. Ακόμη και οι στενοί του φίλοι, κάθε φορά του ορκίζονταν ότι δεν έλεγαν τίποτα παραέξω για το σπίτι και τα υποτιθέμενα πλούτη του.Φοβόταν τους πιστωτές του. Μην τύχει και έφτανε στ’ αυτιά τους καμιά ξώφαλτση πληροφορία για τον δήθεν πλούτο. «Μα, είμαι μόνον ένας ταπεινός θεματοφύλακας όλων αυτών των θησαυρών», έλεγε σε κάθε ευκαιρία. Στην πραγματικότητα φαίνεται ότι τίποτα δεν του ανήκε. Απλώς πρόσεχε το σπίτι φίλου του. Αλλά ποιός μπορούσε να τον πιστέψει, αφού υπήρχε η αίσθηση ότι ο Μπαλζάκ ήταν εκατομμυριούχος και ότι έκρυβε την περιουσία του;
Ο Γάλλος ρομαντικός ποιητής Θεόφιλος Γκωτιέ, αφού πρώτα δήλωσε πόσο δύσκολο ήταν γι αυτόν να μπει στο σπίτι του Μπαλζάκ, έκανε μια προσπάθεια να το περιγράψει : « Τελικά, μια μέρα μας δέχτηκε και είδαμε την τραπεζαρία με επένδυση βελανιδιάς, ένα μεγάλο τραπέζι, τζάκι, μπουφέδες, σκαλιστές πολυθρόνες, φτιαγμένες από σπουδαίους επιπλοποιούς. Υπήρχε ένα άλλο δωμάτιο με επιχρυσωμένα ταβάνια, όμορφες πόρτες, παραδίπλα μια βιβλιοθήκη με πολύ στυλ, ένα μπάνιο με ανάγλυφα γυψινα , ένα μπουντουάρ με ζωγραφισμένο θόλο. Στα ράφια υπήρχαν πορσελάνες των Σεβρών και της Σαξωνίας, πανέμορφα κινέζικα βάζα και μια φανταστική λατέρνα σκεπασμένη με κόκκινο μετάξι.
Η γκαλερί, το ωραιοτερο κομμάτι του σπιτιού εκεί όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένοι όλοι οι θησαυροί ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Ενα μεγάλο δωμάτιο, φωτισμένο από ψηλά, με τους τοίχους βαμμένους σε λευκό και χρυσό, αλλά το λευκό ελαφρώς κιτρινισμένο και το χρυσό ελαφρώς αλλοιωμένο από το χρόνο.Ενας χώρος έτσι φτιαγμένος ώστε να μην επηρεάζονται τα αντικείμενα που τον γέμιζαν.
Κανείς δεν εξεπλάγη, όταν άκουσε ότι η αξία του σπιτιού ανέρχεται σε 400.000 γαλλικά φράγκα. Το γεγονός όμως εκπλήσσει γιατί δίνει μια εικόνα των προβλημάτων που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια των επαναστάσεων. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού μπορούσε κάλλιστα να πεινάει μέσα σε ένα υπέροχο σπίτι και φυσικά ούτε λόγος να βρεθεί αγοραστής γι αυτή την τιμή. Εκείνη την εποχή υπήρχε το ενδεχόμενο να πουλήσεις το σπίτι σου για να αγοράσεις ψωμί! Μέρος των εξόδων του σπιτιού είχε αναλάβει η φίλη του Πολωνή κόμισσα Εβελίνα Χάνσκα, αλλά ο Μπαλζάκ ξεπέρασε τα όρια και ενεπλάκη σε δυσβάσταχτα χρέη.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Παρίσι, το 1848*, ο διευθυντής του Οντεόν ο οποίος έβλεπε το θέατρό του άδειο εξαιτίας της πολιτικής κρίσης του Ιουνίου , κάλεσε τον Μπαλζάκ , τον Ουγκό και τον Ντυμά να ανεβάσουν ένα θεατρικό έργο. Απαντώντας ο Μπαλζάκ προσφέρθηκε να παρουσιάσει το έργο "Richard Sauvage," το οποίο όμως ποτέ δεν έγραψε. Ο μάνατζερ του Γαλλικού Θεάτρου Φρανσουά Λοκρουά έκανε και αυτός κάποια μικρά ανοίγματα προς τον Μπαλζάκ. Προς στιγμήν εκείνος σκέφτηκε να του δώσει μια κωμωδία με τον τίτλο "Les Petits Bourgeois," αλλά γρήγορα εγκατέλειψε την ιδέα. Κι όπως είπε σε φίλο του : «`Ηταν την επομένη της μάχης, όταν η αστική τάξη έχυσε γενναιόδωρα το αίμα της για να προστατεύσει τον πολιτισμό. Στην εποχή του θρήνου, πώς θα εμφανίζονταν επί σκηνής ;»
*Ο Ιούνιος του 1848, απαρχή μιας επανάστασης
Στις 23 Ιούνη 1848 οι εργάτες του Παρισιού ξεχύνονται στους δρόμους και στήνουν οδοφράγματα. Ηταν η απάντησή τους στο όργιο της τρομοκρατίας που εξαπέλυσε η αντεπανάσταση. Στα οδοφράγματα υψώθηκαν κόκκινες σημαίες με τα συνθήματα «Ψωμί ή μολύβι», «Δικαίωμα εργασίας», «Ζήτω η κοινωνική δημοκρατία». Τέσσερις μέρες, από τις 23 έως τις 26 Ιούνη, γίνονται λυσσαλέες οδομαχίες. Από το ένα μέρος 40-45 χιλιάδες εργάτες, από το άλλο τα κυβερνητικά στρατεύματα, τα σώματα της εθνοφρουράς, που η συνολική τους δύναμη έφτανε τις 250.000 άνδρες. Αν και οι εργάτες πολέμησαν ηρωικά, η εξέγερση του Παρισιού συνετρίβη....Οι νικητές σκότωσαν όλους τους τραυματίες επαναστάτες, συνέλαβαν πάνω από 25 χιλιάδες άτομα, άρχισαν τα στρατοδικεία, πάνω από τρεισήμισι χιλιάδες εξορίστηκαν, χωρίς δίκη, στις μακρινές αποικίες.....Η εξέγερση του Ιούνη του 1848 είχε μεγάλη ιστορική σημασία. Ο Μαρξ την ονόμασε «πρώτη μεγάλη μάχη ανάμεσα στις δύο τάξεις που χωρίζεται η σύγχρονη κοινωνία. Ηταν ένας αγώνας, για να διατηρηθεί ή να συντριβεί το αστικό σύστημα».
