Αν το κρασί... ( Μποντλέρ)

Αν το κρασί εξαφανιζόταν από την ανθρώπινη παραγωγή, νομίζω ότι στην υγεία και στη διάνοια του πλανήτη θα δημιουργούνταν ένα κενό, μια απουσία, μια ατέλεια πολύ πιο φρικτή από όλες τις υπερβολές ή τις παρεκτροπές που φορτώνουν το κρασί. Δεν είναι λογικό τάχα να σκεφτούμε ότι οι άνθρωποι που δεν πίνουν ποτέ κρασί είναι βλάκες ή υποκριτές. Βλάκες , δηλαδή άνθρωποι που δεν γνωρίζουν ούτε την ανθρωπότητα , ούτε τη φύση , καλλιτέχνες που απωθούν τα παραδοσιακά μέσα της τέχνης, εργάτες που βλασφημούν τα μηχανήματα. Υποκριτές , δηλαδή λαίμαργοι που ντρέπονται για τη λαιμαργία τους, που κομπάζουν για την  εγκράτειά τους, που πίνουν κρυφά κι έχουν κάποιο απόκρυφο βίτσιο. Ενας άνθρωπος που πίνει μόνο νερό, έχει κάποιο μυστικό να κρύψει από τους ομοίους του.
Κρίνετε από μόνοι σας: πριν από λίγα χρόνια, σε μια έκθεση ζωγραφικής, το πλήθος των ηλιθίων έκανε σωστή διαδήλωση μπροστά σε έναν πίνακα γυαλισμένο, λουστραρισμένο, βερνικωμένο, όπως ένα βιομηχανικό προϊόν. `Ηταν η απόλυτη αντίθεση προς την Τέχνη. `Σε σύγκριση με τα μαγειρέματα του Ντρόλλινγκ ( `Αγγλος ζωγράφος εσωτερικών χώρων) ήταν  ο,τι είναι η τρέλα στη βλακεία, οι φανατικοί στον απλό μιμητή. Μέσα στο μικροσκοπικό πίνακα, έβλεπες να πετούν μύγες.Όπως όλο τον κόσμο, το τερατώδες αυτό αντικείμενο τραβούσε κι εμένα.Όμως ντρεπόμουν από την παράξενη αυτή αδυναμία μου, γιατί ήταν η ακαταμάχητη έλξη του φρικαλέου. Στο τέλος , κατάλαβα ότι χωρίς να το ξέρω εκείνο που με παρέσυρε ήταν μια φιλοσοφική περιέργεια, η άπειρη επιθυμία να μάθω τί λογής μπορεί να ήταν ο ηθικός χαρακτήρας του ανθρώπου που είχε γεννήσει έναν τόσο εγκληματικό παραλογισμό. Στοιχημάτισα με τον ίδιο τον εαυτό μου ότι θα έπρεπε κατά βάθος να είναι τύπος μοχθηρός. Πήρα πληροφορίες και το ένστικτό μου είχε την ικανοποίηση να κερδίσει το ψυχολογικό αυτό στοίχημα. Έμαθα ότι το τέρας σηκωνόταν κάθε μέρα πριν ξημερώσει , ότι είχε καταστρέψει την παραδουλεύτρα του, και ότι έπινε μόνο γάλα!!!!!
Μποντλέρ...

ΥΓ. Υπάρχει ένα ποίημα του Μποντλέρ "Το κρασί του ρακοσυλλέκτη."  Αν προλάβω θα το αναρτήσω σήμερα ως συνέχεια της απέχθειας του προς τους ανθρώπους που δεν αγαπούν το κρασί.

ΥΓ. Κι εγώ δεν αγαπώ το κρασί. Αρα είμαι και βλάξ και υποκρίτρια.
ριτς

Είστε σκληρός σαν μάρμαρο και διαπεραστικός σαν εγγλέζικη ομίχλη

Ο Μπωντλαίρ αρχίζει να συνθέτει τη μοναδική ποιητική του συλλογή από 20 χρονών. Στα 18 του έχει ήδη προσβληθεί από σύφιλη και έχει αρχίσει τη χρήση των ναρκωτικών ουσιών. Η έκλυτη ζωή του στο Καρτιέ Λατέν, η κατασπατάληση του μεγαλύτερου μέρους της πατρικής κληρονομιάς σε κάθε είδους ηδονές και εμμονές, οδηγούν τη μητέρα του να αναλάβει δικαστικά την εποπτεία του. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες αρχίζει τη σύνθεση των “Ανθέων” του, που συνολικά αριθμούν γύρω στα 120 ποιήματα, και παράλληλα δημοσιεύει τεχνοκριτικά κείμενα σε έγκυρα περιοδικά.

Την ώρα που ενώνει τη φωνή του με τον Φλωμπέρ και τον Ουγκώ εναντίον της κυβέρνησης του Ναπολέοντα Γ', δεν αντιστέκεται στις ηδονές. Το 1855, μόνο σ' ένα μήνα, αλλάζει έξι τόπους διαμονής. Ωστόσο ούτε ο τρόπος που επιλέγει να ζήσει ούτε η μεγάλη ψυχική του ένταση μπορούν να σταθούν εμπόδιο στον ποιητικό του δρόμο πολλώ δε μάλλον να αναιρέσουν το μέγεθος της πνευματικής του οντότητας. Όπως θα γράψει χαρακτηριστικά η Λίζυ Τσιριμώκου στο δοκίμιό της “Η λυρική μουσολογία του Μπωντλαίρ και του Καρυωτάκη”, “λέγοντας μοντέρνα λογοτεχνία εννοούμε συνήθως το τμήμα εκείνο της λογοτεχνικής παράδοσης που μεταστρέφεται θεματικά και μορφολογικά μετά την παρέμβαση του έργου του Μπωντλαίρ, ο οποίος ανήγαγε άλλωστε τη modernite σε δεσπόζουσα έννοια της νέας αισθητικής”.
Στις 21 Ιουνίου 1857 κυκλοφορούν τα “Άνθη του Κακού”. Ο Ουγκώ τα υποδέχεται ως “νέο ρίγος στην τέχνη”, ο Φλωμπέρ στέλνει αμέσως επιστολή στον Μπωντλαίρ γράφοντας “...είναι τώρα οχτώ μέρες που τα ξαναδιαβάζω στίχο στίχο, λέξη λέξη. Ναι μου αρέσουν πολύ. Και με μαγεύουν. Είστε σκληρός σαν μάρμαρο και διαπεραστικός σαν την εγγλέζικη ομίχλη”. Ο Γκωτιέ θα γράψει ότι αυτά τα ποιήματα “είναι σαν πολύτιμα πετράδια που ένας μεγάλος τεχνίτης τα κατεργάζεται σοφά κι αρμονικά. Μ' αυτά ο Μπωντλαίρ στόλισε τη Μούσα”. Όμως το κακό ελλόχευε. Η επαναστατικότητα, ο αντικομφορμισμός, η άρνηση του αστικού πνεύματος, και η εξέγερση που κρύβει κάθε στίχος των “Ανθέων” δεν είναι συμβατά με την εποχή. Ο Γκουστάβ Μπουρντέν θα καταγγείλει την ανηθικότητα της συλλογής σε ένα μικρονοϊκό και μοχθηρό κείμενο που δημοσιεύεται στις 5 Ιουλίου στη “Φιγκαρό”. Η θύελλα έχει ξεσπάσει.
Στις 21 Αυγούστου, μετά τη δίκη του βιβλίου, το δικαστήριο του Παρισιού καταδικάζει τον Μπωντλαίρ και τους εκδότες του βιβλίου για προβολή της δημόσιας αιδούς επιβάλλει πρόστιμο 300 φράγκων, διατάσσει την απόσυρση του βιβλίου και την απάλειψη έξι ποιημάτων, των περίφημων “Απαγορευμένων”. Είναι η αρχή του τέλους του Μπωντλαίρ. Έναν αιώνα μετά, μόλις το 1949, το γαλλικό κράτος άρει αυτή την καταδικαστική απόφαση αποκαθιστώντας το έργο του ποιητή. Ο Μπωντλαίρ, ακριβώς δέκα χρόνια μετά τη δίκη των “Ανθέων του Κακού” πεθαίνει καταβεβλημένος από τη σύφιλη και τα νηπενθή φάρμακα. Είναι Αύγουστος 1867 και ο ποιητής 46 χρονών.