Συμβόλαια γάμου

Συναισθηματική λεπτότητα, φινέτσα πολυτελείας; Σωστή σκηνοθεσία. Πομπώδης απονομή δικαιοσύνης; Είναι η πρόσοψη. Βρισκόμαστε στη ζούγκλα. Ο γάμος σε μια τέτοια κοινωνία είναι σωστό κυνηγητό χρημάτων· η κοπέλα είναι το δέλεαρ. Το συμβόλαιο είναι η παγίδα κι αυτό τη στιγμή που η τύχη του είναι αμετάκλητα καθορισμένη, που ο άνθρπωος καταλαβαίνει τελικά ότι η πεθερά ήταν ο κυνηγός κι αυτός το θύμα. Πραγματικό δράμα χωρίς παιχνίδια, χωρίς ήρωες που να διακρίνονται, με μια μάσκα κοσμική -όπως η ζωή.

Συνεπαρμένος από μια συζήτηση μ’ έναν Πολωνό αξιωματικό, ένας πλούσιος Φλαμανδός, ευγενής αφιερώνεται στη χημεία και στην αναζήτηση του απόλυτου, δηλαδή της ελάχιστης μονάδας της ύλης, που αποτελεί το βασικό συστατικό κάθε οργανικού ή ανόργανου στοιχείου που απαντάται στη φύση. Ο Βαλτάσαρ Κλας γίνεται θύμα της επιστήμης του, θυσιάζοντας για χάρη της την περιουσία του, τη γυναίκα του και την ίδια του τη ζωή.

Το σπίτι της Γάτας που παίζει με το κουβάρι

Στο εύτακτο σύμφωνα με τις αρχές του εμπορίου και της κοινωνίας της εποχής  σπίτι και κατάστημα ενός εμπόρου τσόχας, το Σπίτι της Γάτας που παίζει με το κουβάρι, κατοικεί και η ομορφιά, ενσαρκωμένη στη μορφή της μικρής κόρης του εμπόρου, της Αυγουστίνας. Σ' αυτό εισβάλλει ο «επαγγελματίας της ομορφιάς», ένας ζωγράφος, ο οποίος πρώτα μετουσιώνει την Αυγουστίνα σε έργο τέχνης και ύστερα την νυμφεύεται. Αλλά η «νύμφη» δεν μπορεί να διακρίνει τα όρια μεταξύ ζωής και τέχνης. Κατά συνέπεια δεν ξέρει πώς να συμπεριφερθεί απέναντι στην αταξία του συζύγου της και μαραίνεται σαν λουλούδι από την συμπεριφορά του καλλιτέχνη

Οι Εκπατρισμένοι

Ο μεγάλος των Ευρωπαίων ποιητών ζει στο Παρίσι. Η δημιουργική φαντασία του Μπαλζάκ τον συναντά σ' ένα σπιτάκι στις όχθες του Σηκουάνα, ταπεινό νοικάρη. Η μορφή του ποιητή και η σιωπή του κινούν την υποψία. Έκθετος στα μάτια της παρισινής αστυνομίας, συνομιλεί με τους σπουδαίους φιλοσόφους της εποχής του, ενώ το κοινό παρακολουθεί, για το ζήτημα της αλήθειας, για τη ζωή και το θάνατο.

Ο Μπαρμπα-Γκοριό αποτελεί αναμφίβολα ένα από τα κλασικά αριστουργήματα της συγγραφικής ιδιοφυίας του Μπαλ-ζάκ. Στο μυθιστόρημα αυτό, που εντάσσεται στο πλαίσιο της Ανθρώπινης Κωμωδίας, παρακολουθούμε τη θλιβερή πορεία και το τραγικό τέλος ενός πατέρα που τον έχουν απαρνηθεί οι δυο του κόρες, τη γεμάτη αχαριστία εγκατάλειψη ενός ανθρώπου που είχε δώσει τα πάντα στα παιδιά του, κι όμως αυτά τον άφησαν να πεθάνει μόνος και πάμφτωχος. Ο μπαρμπα-Γκοριό μέσα στην αθλιότητα και την απόγνωση του είναι εντούτοις μια μορφή μεγαλειώδης γιατί εκφράζει την πατρότητα κατά τον πιο απόλυτο τρόπο.

Ο Μπαρτολομέο Μπελβιντέρο, ο πατέρας του δον Ζουάν, ήταν ένας γέρος ενενήντα χρόνων, που είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ασχολούμενος με εμπορικές επιχειρήσεις. Είχε διασχίσει πολλές φορές τις μυστηριώδεις χώρες της Ανατολής και είχε αποκτήσει τεράστια πλούτη και γνώσεις ακόμη πιο πολύτιμες, έλεγε, απ' το χρυσάφι και τα διαμάντια, στα οποία δεν έδινε πια καμία σημασία, Προτιμώ ένα δόντι από ένα ρουμπίνι, και την εξουσία από τη γνώση αναφωνούσε κάποιες φορές χαμογελώντας. Σ' αυτό τον καλό πατέρα άρεσε ν' ακούει τον δον Ζουάν να του διηγείται κάποια νεανική τρέλα του, κι έλεγε με σκωπτικό ύφος, προσφέροντας του άφθονο χρυσάφι: Αγαπημένο μου παιδί, να κάνεις μόνο τις κουταμάρες που σου δίνουν ευχαρίστηση. Ήταν ο μοναδικός γέρος που χαιρόταν να βλέπει έναν νέο άντρα: παρακολουθώντας μια τόσο λαμπερή ζωή, η πατρική αγάπη ξεγελούσε τα δικά του γηρατειά. Όταν ο Μπελβιντέρο ήταν εξήντα χρόνων, είχε ερωτευτεί έναν άγγελο πραότητας και ομορφιάς. Ο δον Ζουάν ήταν ο μοναδικός καρπός εκείνου του όψιμου και σύντομου έρωτα.

Σαραζίν, Ονορέ ντε Μπαλζάκ

Τα δυο διηγήματα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο αυτό, γραμμένα με λίγους μήνες διαφορά, ανήκουν χρονικά στην πλέον γόνιμη δεκαετία του Μπαλζάκ. Πρόκειται για δυο από τα πιο διαβασμένα και σχολιασμένα διηγήματά του. Το άγνωστο αριστούργημα υπήρξε το αγαπημένο ανάγνωσμα του Σεζάν και του Πικάσο, ο οποίος φιλοτέχνησε γι' αυτό μια σειρά σχεδίων, ενώ ο Μπρετόν επικαλείται το λόγο του Φρενχόφερ για να κηρύξει την απεξάρτηση της τέχνης από τη μίμηση και την πρωτοκαθεδρία της φαντασίας στην καλλιτεχνική δημιουργία.

Ο Λουί Λαμπέρ (προφορά:lui lãber) είναι μυθιστόρημα γραμμένο το 1832 από τον Γάλλο μυθιστοριογράφο και θεατρικό συγγραφέα Ονορέ ντε Μπαλζάκ (1799-1850). Ανήκει στην ενότητα των έργων του "Φιλοσοφικές σπουδές" (Études philosophiques) της σειράς των έργων του Η ανθρώπινη κωμωδία. Η πλοκή του μυθιστορήματος στο μεγαλύτερο μέρος της εκτυλίσσεται σε ένα σχολείο της γαλλικής κωμόπολης Βαντόμ (Vendôme) και αναφέρεται στην ζωή και τις θεωρίες ενός ιδιοφυούς παιδιού, που ενθουσιάζεται από τον Σουηδό φιλόσοφο Εμάνουελ Σβέντενμποργκ (1688-1772).

O Μπαλζάκ έγραψε το Λουί Λαμπέρ το καλοκαίρι του 1832, την περίοδο που έμεινε με τους φίλους του στον Πύργο de Saché. Δημοσίευσε τρεις συνολικά εκδόσεις με τρεις διαφορετικούς τίτλους. Το μυθιστόρημα περιέχει μια ελάχιστη μόνον πλοκή, και στο μεγαλύτερο μέρος του δίνει έμφαση στις μεταφυσικές ιδέες του ιδιοφυούς του πρωταγωνιστή και του μοναδικού του φίλου (ο οποίος, τελικά, φαίνεται να είναι ο ίδιος ο Μπαλζάκ). Παρόλο που το μυθιστόρημα δεν είναι τυπικό παράδειγμα του ρεαλιστικού στυλ, για το οποίο ο Μπαλζάκ φημιζόταν, παρέχει ενδιαφέρουσα εικονογράφηση της προσωπικής του παιδικής ηλικίας. Ειδικές λεπτομέρειες και γεγονότα σχετιζόμενα με την ζωή του συγγραφέα – που περιλαμβάνουν τιμωρίες και τον κοινωνικό του οστρακισμό – υποδηλώνουν, ότι το βιβλίο, στην πραγματικότητα, είναι τόσο φαντασιούργημα όσο και αυτοβιογραφία.

Όταν ήταν φοιτητής στην Βαντόμ, ο Μπαλζάκ έγραψε ένα δοκίμιο με τίτλο Πραγματεία περί θέλησης, το οποίο περιγράφεται στο μυθιστόρημα ως έργο του Λουί Λαμπέρ. Το δοκίμιο αυτό σχολιάζει την φιλοσοφία του Σβέντενμποργκ και άλλων, αν και ο Μπαλζάκ στην πραγματικότητα δεν εξετάζει σοβαρά αυτές τις έννοιες πρίν την ύστερη περίοδο της ζωής του. Μεταξύ των ιδεών που αναλύονται στο δοκίμιο και αλλού στο μυθιστόρημα είναι για παράδειγμα ο διαχωρισμός μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής ύπαρξης, ο ρόλος των αγγέλων, η πνευματική μάθηση αλλά ακόμα και η σχέση μεταξύ της ιδιοφυΐας και της τρέλας.

Αν και οι κριτικοί υποδέχθηκαν με δυσμένεια το μυθιστόρημα, ο Μπαλζάκ διαρκώς είχε την γνώμη ότι προσέφερε μια αξιόλογη άποψη για την φιλοσοφία, κυρίως για την μεταφυσική. Καθώς αυτός σταθεροποιούσε την βασική δομή του έργου Ανθρώπινη Κωμωδία, αποφάσισε να εντάξει τον Λουί Λαμπέρ στην ενότητα Φιλοσοφικές σπουδές. Ο συγγραφέας εκ νέου μεταχειρίστηκε τα ίδια θέματα στο μεταγενέστερο διήγημά του Σεραφίτα, σχετικά με ένα χωρίς φύλο αγγελικό πλάσμα.

Η πολωνή κόμισσα του πορτρέτου έστειλε από την Οδησσό μια επιστολή το 1833 σε έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της Γαλλίας όπου εξέφραζε τη λύπη της για τον κυνισμό και την αθεΐα που κατά τη γνώμη της κυριαρχούσαν στα βιβλία του. Γρήγορα αναπτύχθηκε μεταξύ τους θερμή αλληλογραφία. Το 1841 πέθανε ο κατά είκοσι χρόνια μεγαλύτερος σύζυγός της και δύο χρόνια αργότερα συναντήθηκε με τον συγγραφέα και ταξίδεψαν στη Γερμανία, στην Ιταλία και στο Βέλγιο. Παντρεύτηκαν στις 14 Μαρτίου 1850. Εκείνος πέθανε πέντε μήνες αργότερα. Εκείνη έζησε τριάντα δύο ακόμη χρόνια πηγαίνοντας στο θέατρο και παίζοντας χαρτιά. Ποια ήταν η κόμισσα και ποιος ο συγγραφέας;

AΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΚΟΥΙΖ

Ηταν η κόμισσα Εύα ή Εβελίνα Χάνσκα (1801-1833) και συγγραφέας ο μέγας Ονορέ ντε Μπαλζάκ (1799-1850).

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=56&artid=365506&dt=07/11/2010#ixzz16oLi3SQN

ΜΠΑΛΖΑΚ ΝΤΕ ΟΝΟΡΕ Γάλλος συγγραφέας। Γεννήθηκε το 1799 στην πόλη Τουρ της Γαλλίας। Σπούδασε νομικά ύστερα από παρότρυνση της οικογένειας του και φιλοσοφία, σπουδές που γρήγορα εγκατέλειψε γιά να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία. Υπήρξε ο δημιουργός ενός κορυφαίου έργου της Ανθρώπινης κωμωδίας, ένα γιγάντιο έργο που αποτελείται από 100 και πλέον ιστορίες. Ένα έργο ζωής, μετά το θάνατό του δημοσιεύτηκε σε 24 τόμους και μέσα σ’ αυτό είχε φτιάξει πάνω από 2000 χαρακτήρες. Μερικές σημαντικές δουλειές του Μπαλζάκ είναι η Ευγενία Γκράντε, Ο Μπαρμπα- Γκοριό, Χαμένα όνειρα κ.α. Πέθανε το 1850 σε ηλικία 51 ετών στο Παρίσι.