Απ΄όλα τα έργα του Φλωμπέρ,λέει ο Γκυ ντε Μωπασάν, το "Μπουβάρ και Πεκισέ" ( εκδόσεις Πόλις -μετάφραση Αχχιλέας Κυριακίδης) είναι το πιο βαθύ , το πιο ευρύ, το πιο εμπεριστατωμένο πιθανόν όμως για τους ίδιους λόγους που είναι και το πιο ακατανόητο.
Δύο αντιγραφείς που εργάζονται στο Παρίσι γνωρίζονται τυχαία και συνδέονται με στενή φιλία. Ο ένας κληρονομεί ένα ποσό, ο άλλος εισφέρει τις οικονομίες του και αγοράζουν ένα αγρόκτημα στη Νορμανδία, όνειρο ζωής και των δύο, εγκαταλείποντας την πρωτεύουσα. Στη Νορμανδία ξεκινούν σειρά μελετών και πειραμάτων που αγκαλιάζουν όλες τις γνώσεις της ανθρωπότητας και εκεί ακριβώς αρχίζει να εξελίσσεται το φιλοσοφικό θέμα του έργου. Στην αρχή επιδίδονται στην κηπουρική και μετά στη γεωργία, τη χημεία, την ιατρική, την υγιεινή,τον μαγνητισμό, τη μαγεία.
Φτάνουν στη φιλοσοφία,χάνονται στις αφηρημένες έννοιες,πέφτουν στη θρησκεία, αηδιάζουν, αποπειρώνται να μορφώσουν δύο ορφανά, αποτυγχάνουν και πάλι και απογοητευμένοι, απελπισμένοι ξαναπιάνουν να αντιγράφουν, όπως παλιά. Το βιβλίο επομένως είναι μια επιθεώρηση όλων των επιστημών, όπως αυτές εμφανίζονται σε δύο πνεύματα αρκετά διαυγή, μέτρια και απλοϊκά. Ταυτόχρονα είναι μια υπέροχη συσσώρευση γνώσης και κυρίως μια λαμπρή κριτική όλων των επιστημονικών συστημάτων, έτσι όπως αυτά αντιπαρατίθενται και αλληλοαναιρούνται από τις αιώνιες αντιφάσεις των συγγραφέων, τις αντιφάσεις των γεγονότων και τις αντιφάσεις των παραδεδεγμένων και αδιαμφισβήτητων νόμων. Είναι η ιστορία της αδυναμίας της ανθρώπινης διάνοιας, ένας περίπατος στον άπειρο λαβύρινθο της λογιοσύνης με ένα μίτο στο χέρι. Ο μίτος αυτός είναι η ειρωνεία ενός θαυμάσιου στοχαστή που διαπιστώνει συνεχώς στα πάντα την αιώνια και οικουμενική βλακεία. ( Γκυ ντε Μωπασάν)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου